Και η καραντίνα συνεχίζεται...
Και πάλι μιλάμε εν μέσω καραντίνας! Ποιος θα το περίμενε όταν είπαμε καλό μεσημέρι εκείνη την Τρίτη πριν κλείσουν τα σχολεία...ότι θα έμεναν κλειστά ουσιαστικά μέχρι το Πάσχα και μετά (ως και τις 26 Απριλίου).
Πολλά άλλαξαν από τότε και αλλάζουν ακόμη, σιγά σιγά στην Ελλάδα, πιο δραματικά σε άλλες χώρες όπως στην Ιταλία. Βλέπουμε στην τηλεόραση σκηνές αυτοθυσίας από γιατρούς και άλλο προσωπικό των νοσοκομείων, αλλά και άλλους επαγγελματίες όπως υπαλλήλους καταστημάτων τροφίμων και προσωπικό καθαριότητας ή τεχνικούς και άλλους και άλλους να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να συνεχίσουμε εμείς οι υπόλοιποι να ζούμε και κάποια στιγμή να γυρίσουμε σε κανονικότητα.
Εμείς μένουμε σπίτι, στην ασφάλεια του σπιτιού μας και στο χρόνο που μας προσφέρεται τώρα και τόσο τον αποζητούσαμε πριν, που δεν προλαβαίναμε να κάνουμε πράγματα που θέλαμε. Kάποιοι παραπονούνται για αυτόν τον εγκλεισμό...είναι τάχα βαρετός!
Είναι, όμως μάλλον κάτι άλλο, λέω εγώ. Είναι oi στιγμές πολλές που έχουμε ελεύθερες να δούμε τον αληθινό μας εαυτό, που με το καθημερινό τρέξιμο τον ξεχνάμε λίγο. Τώρα όλοι έχουμε χρόνο να σκεφτούμε και να καταλάβουμε αν:
είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας
είμαστε εντάξει με τους άλλους
δείχνουμε όση αγάπη και κατανόηση πρέπει σ'αυτούς που αληθινά το αξίζουν
μήπως σκορπιόμαστε σε ανούσιες συναναστροφές και κουτσομπολιά
μήπως αφηνόμαστε σε κακίες και ζήλιες
δεν μοιράζουμε το χρόνο μας δημιουργικά, φτιάχνοντας κάτι, ό,τι, δικό μας, όμορφο να το μοιραστούμε
στενοχωρούμε και πληγώνουμε αυτούς που μας αγαπούν
θεωρούμε δεδομένους και κορόιδα αυτούς που είναι πάντα εκεί για μας, οικογένεια ή φίλοι
Αυτές τις μέρες γίνεται πολύς λόγος για την προσωπική ευθύνη. Προσωπική ευθύνη δεν είναι μόνο να μείνω σπίτι τώρα, αν και αυτό πια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου!
Προσωπική ευθύνη έχω κάθε μέρα της ζωής μου! Να είμαι σωστός άνθρωπος για μένα και για τους άλλους.
Και επειδή αυτό το ΣΩΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...χωράει πολύ κουβέντα κι εξήγηση, θα γράψω τι εννοώ εγώ καλός άνθρωπος
ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΟΙ.
Θα μου πείτε...σιγά τη σοφία, αυτό το ξέρουμε! Το ξέρω ότι το ξέρουμε, το είπε κάποιος άλλος 2000 χρόνια πριν, αλλά το ξεχάσαμε.
Τα λόγια του τα ξεχάσαμε αλλά θυμόμαστε κόκκινα αυγά, λαμπάδες, σουβλιστά αρνιά και αργίες που πάνε μαζί με τα ΠΑΘΗ Του, τα ΠΑΘΗ του Χριστού, δηλαδή, γι'αυτόν μιλώ.
Κι επειδή βαδίζουμε προς το Πάσχα, ένα παράξενο, πρωτόγνωρο Πάσχα, ε, προτείνω να τον θυμηθούμε και με τη στάση μας προς το συνάνθρωπο να δείξουμε με ποιον θέλουμε να είμαστε:
με Εκείνον ή με τους Γραμματείς και Φαρισαίους!
 |
| Μην κάνεις στους άλλους ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν |
Και πάλι μιλάμε εν μέσω καραντίνας! Ποιος θα το περίμενε όταν είπαμε καλό μεσημέρι εκείνη την Τρίτη πριν κλείσουν τα σχολεία...ότι θα έμεναν κλειστά ουσιαστικά μέχρι το Πάσχα και μετά (ως και τις 26 Απριλίου).
Πολλά άλλαξαν από τότε και αλλάζουν ακόμη, σιγά σιγά στην Ελλάδα, πιο δραματικά σε άλλες χώρες όπως στην Ιταλία. Βλέπουμε στην τηλεόραση σκηνές αυτοθυσίας από γιατρούς και άλλο προσωπικό των νοσοκομείων, αλλά και άλλους επαγγελματίες όπως υπαλλήλους καταστημάτων τροφίμων και προσωπικό καθαριότητας ή τεχνικούς και άλλους και άλλους να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να συνεχίσουμε εμείς οι υπόλοιποι να ζούμε και κάποια στιγμή να γυρίσουμε σε κανονικότητα.
Εμείς μένουμε σπίτι, στην ασφάλεια του σπιτιού μας και στο χρόνο που μας προσφέρεται τώρα και τόσο τον αποζητούσαμε πριν, που δεν προλαβαίναμε να κάνουμε πράγματα που θέλαμε. Kάποιοι παραπονούνται για αυτόν τον εγκλεισμό...είναι τάχα βαρετός!
Είναι, όμως μάλλον κάτι άλλο, λέω εγώ. Είναι oi στιγμές πολλές που έχουμε ελεύθερες να δούμε τον αληθινό μας εαυτό, που με το καθημερινό τρέξιμο τον ξεχνάμε λίγο. Τώρα όλοι έχουμε χρόνο να σκεφτούμε και να καταλάβουμε αν:
είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας
είμαστε εντάξει με τους άλλους
δείχνουμε όση αγάπη και κατανόηση πρέπει σ'αυτούς που αληθινά το αξίζουν
μήπως σκορπιόμαστε σε ανούσιες συναναστροφές και κουτσομπολιά
μήπως αφηνόμαστε σε κακίες και ζήλιες
δεν μοιράζουμε το χρόνο μας δημιουργικά, φτιάχνοντας κάτι, ό,τι, δικό μας, όμορφο να το μοιραστούμε
στενοχωρούμε και πληγώνουμε αυτούς που μας αγαπούν
θεωρούμε δεδομένους και κορόιδα αυτούς που είναι πάντα εκεί για μας, οικογένεια ή φίλοι
Αυτές τις μέρες γίνεται πολύς λόγος για την προσωπική ευθύνη. Προσωπική ευθύνη δεν είναι μόνο να μείνω σπίτι τώρα, αν και αυτό πια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου!
Προσωπική ευθύνη έχω κάθε μέρα της ζωής μου! Να είμαι σωστός άνθρωπος για μένα και για τους άλλους.
Και επειδή αυτό το ΣΩΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...χωράει πολύ κουβέντα κι εξήγηση, θα γράψω τι εννοώ εγώ καλός άνθρωπος
ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΟΙ.
Θα μου πείτε...σιγά τη σοφία, αυτό το ξέρουμε! Το ξέρω ότι το ξέρουμε, το είπε κάποιος άλλος 2000 χρόνια πριν, αλλά το ξεχάσαμε.
Τα λόγια του τα ξεχάσαμε αλλά θυμόμαστε κόκκινα αυγά, λαμπάδες, σουβλιστά αρνιά και αργίες που πάνε μαζί με τα ΠΑΘΗ Του, τα ΠΑΘΗ του Χριστού, δηλαδή, γι'αυτόν μιλώ.
Κι επειδή βαδίζουμε προς το Πάσχα, ένα παράξενο, πρωτόγνωρο Πάσχα, ε, προτείνω να τον θυμηθούμε και με τη στάση μας προς το συνάνθρωπο να δείξουμε με ποιον θέλουμε να είμαστε:
με Εκείνον ή με τους Γραμματείς και Φαρισαίους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου