Αντί ημερολογίου!
Ή ...μαμά και μπαμπά σας αγαπώ!
Σήμερα συμπληρώνουμε μία εβδομάδα από την ανακοίνωση της αναστολής λειτουργίας των σχολείων για 14 ημέρες. Από πότε άραγε είχαν να κλείσουν τα σχολεία; Σε περιόδους κρίσης τα σχολεία κλείνουν αλλά εγώ οι κρίσεις που θυμάμαι ήταν καλοκαιρινές που τα σχολεία ήταν ούτως ή άλλως κλειστά.
Τι θυμάμαι, λοιπόν;
Είμαι γεννημένη στις 19 Μάη του 1969. Θυμάμαι κάποιες κρίσεις στη χώρα, την επιστράτευση του 1974 (ο πατέρας μου είχε επιστρατευτεί και στο σπίτι μείναμε η μητέρα μου με ένα μωρό της αγκαλιάς, την αδερφή μου και εμένα ένα πεντάχρονο), την κρίση στο Αιγαίο το 1987 (μαθήτρια Γ΄λυκείου και τον πατέρα μου άρρωστο και τη μητέρα μου να προσπαθεί να δει τι θα κάνει αν κάτι πάει στραβά), την κρίση του 2015 με το κλείσιμο των τραπεζών, μαμά πια 2 παιδιών, του ενός να προετοιμάζεται για τις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο αλλά να πρέπει να διακόψει την προετοιμασία για να κάνει μια χειρουργική επέμβαση:χωρίς γιατρό, κλειστές τράπεζες και κανένα δημόσιο νοσοκομείο διαθέσιμο.
Στις 2 πρώτες μεγάλες κρίσεις που έζησα εγώ ήμουν το παιδί: άλλος είχε την ευθύνη της ζωής μου, οι γονείς μου. Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που γεννήθηκαν λίγο πριν (ο πατέρας μου), λίγο μετά (η μητέρα μου) τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και αντιμετώπιζαν τη ζωή με την ψυχραιμία και τη στωικότητα που έχουν άνθρωποι που έζησαν σε ταραγμένα χρόνια. Ήταν άνθρωποι δυνατοί, τρυφεροί και σε έκαναν να νιώθεις ασφαλής, σίγουρος, ό,τι κι αν συνέβαινε. Σαν μεγάλωσα και σκεφτόμουν τις αντιδράσεις τους σε στιγμές δύσκολες για την οικογένειά μας, έλεγα...μα πώς τα καταφέρνουν και κρατούν την επιφάνεια των συναισθημάτων τους σαν ήρεμη θάλασσα και οργανώνουν τη λύση του προβλήματος με σταθερά βήματα, χωρίς να φαίνονται τα μανιασμένα κύματα της αναμπουμπούλας από κάτω;
Το 2015 το κατάλαβα πώς τα κατάφερναν... Είχαν εμάς τα παιδιά κι έπρεπε να είναι εκείνοι, οι γονείς, ψύχραιμοι, νηφάλιοι για να μας έχουν κι εμάς ήσυχους και ισορροπημένους. Εκείνη τη στιγμή μας δίδασκαν πως να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες τις ζωής, για όταν αυτοί δεν θα ήταν κοντά μας.
Το 2015 τους κατάλαβα! Έπρεπε εγώ να είμαι ψύχραιμη και σίγουρη για τα παιδιά μου και την οικογένειά μου. Να μην φοβηθούν, να οργανωθούμε και να αντιμετωπίσουμε ό, τι κι αν συμβεί, ενωμένοι, σταθεροί, ψύχραιμοι και με μπόλικο χιούμορ! Μου έλειπαν βέβαια πολύ, πάρα πολύ! Τους είχα χάσει και τους 2!
Σήμερα, πάλι σε μια στιγμή κρίσης, τη δεύτερη στη ζωή μου χωρίς αυτούς, τους θυμάμαι και θα ήθελα να είναι εδώ, να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μου έμαθαν, να τους δώσω μια μεγάλη μεγάλη αγκαλιά και να κάνουμε πλάκα, όπως εμείς ξέραμε, θυμούμενοι άλλες αστείες και συγκινητικές στιγμές της οικογενειακής μας ζωής.
Αλλά...δεν είναι εδώ!
Οι δικοί σας, όμως είναι! Δώστε τους ΤΩΡΑ πολλά φιλάκια (μεταξύ σας δεν πειράζουν τα φιλιά λόγω κορονοϊού) και μια μεγάλη αγκαλίτσα (μεγάλη για να κλείνει όλη σας την αγάπη και αγκαλίτσα για να δείχνετε όλη σας την τρυφερότητα)!
Τα χρειάζονται οι γονείς σας αυτά τα 2 τώρα, για να είναι ψύχραιμοι και χαρωποί για σας, για να μπορούν να σας κάνουν να μη φοβάστε από αυτά που ακούτε στην τηλεόραση και να μην κουραστείτε και βαρεθείτε κλεισμένοι και κλεισμένες μέσα.
Αγκαλιές και φιλιά μεταξύ σας, λοιπόν! Και πολύ παιχνίδι! Και τηλεόραση όση θέλετε (αυτό δεν ονειρευόσαστε άραγε:) και μαγείρεμα όλοι μαζί και ταινίες το βράδυ με μπόλικο ποπ κορν και αργοπορημένο πρωινό ξύπνημα με σούπερ χαλαρό πρωινό χωρίς βιασύνες για το σχολείο και άφθονο σερφάρισμα (μόνο σε ασφαλή sites!!!) και χειροτεχνίες (projects μόνοι σας να χορτάσει η ψυχή σας!), και chat με τις ώρες να πάρει φωτιά το viber και ... και... και...
Τι στο καλό, μπόρα είναι, θα περάσει!
ΥΓ: Στην προηγούμενη ανάρτηση σας προέτρεψα να γράφετε ημερολόγιο! Κάντε το! Θα το διαβάζετε μετά και θα συγκινείστε πολύ! Εγώ έκανα σήμερα την αρχή! Έγραψα κάτι για τους γονείς μου! Θα το διαβάζουν από κάπου και θα μου χαμογελούν και θα λένε "Αχ, βρε ..........., μας συγκίνησες πάλι!
ΥΓ2: Στις παραπάνω τελίτσες θα έγραφα το παρατσούκλι που μου είχαν δώσει, αλλά δεν το γράφω γιατί κάποια στιγμή τα σχολεία θα ανοίξουν και θα με φωνάζετε έτσι και θα με ταράξετε στη καζούρα! Τι δε σας ξέρω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου